Ghana

Tuesday, June 7, 2005

Ghana : Kwame Donyinah

Op zaterdag 4 juni is Kwame Donyinah overleden.

Wij kenden Kwame al sinds ons eerste bezoek aan Ghana in 1996.
Hij regelde samen met Hans de Bekker ons eerste huisje in Dansoman.
Kwame werd een echte vriend, we bezochten hem de jaren daarna nog vaak in Bamboi op zo'n 10 uur reizen van Accra.

Afgelopen mei bezochten wij hem, zijn vrouw en 5 kinderen in Bamboi ook. Kwame was ziek maar we hadden er geen idee van dat dit allemaal zo snel kon gaan.
Kwame zou na een jarenlange papieren procedure bij de Nederlandse ambassade in augustus 2005 eindelijk naar Nederland komen voor zijn lang gedroomde bezoek. Na terugkomst in Ghana zou hij officieel geinstalleerd worden als chief van Branam, een dorp in de buurt van Bamboi.

We zijn erg bedroefd door dit vreselijke nieuws en wensen Janet, de kinderen en Hans veel sterkte bij het grote verlies.

Monday, May 30, 2005

Ghana : Afscheid van Ghana

De laatste week in Ghana.... Irene, Detlev en Sandra zoeken dan de drukte van Accra op, maar er is ook tijd voor luieren op het strand. Op een half uur rijden van Accra ligt Kokrobite, hét strand van Ghana, tenminste voor ons wel. Bij Big Milly's backyard is het een oase van rust. De leuke ronde hutjes zijn zeer aantrekkelijk om in te overnachten en de bar midden op het terrein zorgt voor de koele drankjes die we in de schaduw van de palmbomen kunnen opdrinken. Er is op vrijdag en zaterdagavond life muziek, maar vanwege de ban on drums maken wij dat niet mee.

Van een relaxed strandbezoek terug in de hoofdstad. Hier hebben we het op een of andere manier altijd druk. We spreken Kofi Detlev nog, die voor de gelegenheid even uit de klas wordt gehaald. We halen de drieling op van school, werken de site bij, zeggen gedag bij CAS, en kopen soeveniers. We hebben een afscheidsfeestje van Cindy, zij heeft zich ruim twee jaar ingezet voor aidspatienten met haar NGO Aandacht voor Aids. Detlev heeft voetbalverplichtingen met Melvin en Rebecca en vindt tijd om een lang gesprek te voeren met Richard Owusu, een voormalig straatkind die zijn sponsorship heeft afgerond. Sandra bezoekt samen met Irene een afdeling van CAS, Hopeland Farms, om met Margaretha Ubels te praten over haar nieuwe project, de 'special needs children'. 

De tijd vliegt. Irene is al terug in Nederland, Detlev en Sandra hebben nog twee dagen om te genieten van Ghana en van onze lange reis door Afrika. En genieten dat doen we! We genieten van het Ghanese leven, van de drieling Keith, Ida en Sebastian, van Alice en Peter-Paul, van de warmte, van het heerlijke eten dat Wonder en Alice bereiden, en van het hier aanwezig zijn. Ghana blijft toch wel ons tweede land.

Dan is het woensdag 25 mei. We moeten gaan, op weg naar Kotoka airport. De hele familie gaat mee en ook Melvin en Rebecca staan er om ons uit te zwaaien. Afscheid met een koud Starretje bij Aerostar, met de finale Liverpool-AC Milan op de wereldontvanger, de uitslag horen we donderdagochtend pas als we aankomen op Schiphol. Het is tijd voor afscheid van Ghana en tijd voor een welkom in Amsterdam.

Sunday, May 29, 2005

Ghana : Buduburam vluchtelingenkamp

Liesbeth is nu nog aanwezig in het kamp en neemt alle tijd om ons er rond te leiden. De Day Break Compound  ligt er verlaten bij, het is vakantie, de diploma-uitreiking is vorige week geweest. Het is nu de tijd om nieuwe studenten te werven en wij zijn erbij om te ervaren hoe ze dat hier in Buduburam aanpakken. Liesbeth vertelt over de uitbreiding van de lessen. Technisch tekenen is een belangrijke aanvulling geworden, omdat bij vakopleidingen als timmerman of electricien er wel een bouwtekening moet kunnen worden gelezen. De achterkant van de leslokalen bestaan uit workshopruimtes. Het dak van de timmermanswerkplek is totaal verwoest. Het ingezamelde geld van Arjan en Vanessa kan hier goed voor gebruikt worden.

We treffen Joke op de compound. Er is een probleem, zegt ze, een student (en medewerker voor de nieuwe wervingscampagne) heeft een vreselijke nacht achter de rug. Zijn huis is afgebrand en al zijn spullen zijn weg. Alles, dus ook zijn papieren! Als er iets belangrijk is voor een vluchteling zijn het zijn papieren. Zonder documenten kan hij niet terug naar Liberia en kan hij geen asiel aanvragen in Ghana. De arme jongen is helemaal van slag. Joke vangt hem op en weet hem te overtuigen in ieder geval vandaag mee te doen met de studentenwerving om zo zijn gedachten even op iets anders te richten.

Joke haar werkdag is hectisch begonnen. Ze helpt mee met het studenteninitiatief voor de werving en is aanspreekpunt voor veel studenten die een probleem hebben. Zo is er vanochtend ook al iemand langs geweest die niet meer kon lopen van de pijn nadat hij giftig vloeibaar spul over zijn voeten had gekregen. Het is er helemaal ingebrand en hij vergaat van de pijn. Geld voor injecties heeft hij niet. Joke gaat mee naar de kliniek om uit te zoeken wat de kosten zijn. Voor medische noodhulp probeert Joke een geldpotje te creeren. We krijgen een goede indruk van een werkdag op het kamp.

We gaan mee naar de wervingscampagne. Zes studenten staan zenuwachtig naast het podium van de school. Zij gaan zo een toneelstuk opvoeren voor ruim 200 laatstejaars van het voortgezet onderwijs. Heel effectief. Toneel leeft in Afrika en jongeren kun je op deze manier goed bereiken. Het is een grappig toneelspel wat wordt opgevoerd. De grootste hit blijft het nagemaakte telefoongeluid dat een van de studenten herhaaldelijk produceert. We feliciteren de studenten na afloop en ze stralen. Ze kunnen niet wachten om het toneelstuk nog een keer op te voeren op een andere school.

Wij lopen verder over het kamp en komen bij de kliniek. Een Frans SMA koppel runt de kliniek. De vrouw is arts, de man doet de organisatie administratie. In de kliniek is nu 1 dokter en zijn er drie medisch assistenten. Het is druk, erg druk. De UNHCR heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de verbetering van de gezondheidssituatie op het kamp. De kliniek is uitgebreid en er is nu opname mogelijkheid voor spoedgevallen. Een goede zet.

Er is ook veel kritiek op het optreden van de UNHCR op het kamp. Er schijnt slechte controle te zijn op het lokale handelen van de UNHCR medewerkers. Ze zijn bezig met de repatriering van Liberianen terug naar eigen land, maar paspoorten raken zoek. Ze zeggen in 2007 de kamphulp stop te zetten, maar bouwen nog wel een nieuwe school voor heel veel geld. Ze zijn niet in overleg met de bewoners, maar bepalen wat er gebeurt. Dit wordt niet enthousiast ontvangen.

Terugkeren is wat heel veel Liberianen willen. Maar er heerst ook nog wel angst. Wat is er nog over van hun dorp, wat kunnen ze doen in hun eigen land. Veel Liberianen zijn al terug gegaan en zijn gestart met de wederopbouw. Over een maand vertrekken er ook 5 docenten van de Daybreak Compound. Ze gaan een technische school oprichten in Monrovia. Voordat de docenten terugkeren naar hun geboortedorpen willen ze eerst starten met wat ze in Buduburam hebben gedaan. Met de eigen NGO, People Empowerment Programm proberen ze fondsen te werven om een Daybreak Compound in Monrovia neer te zetten. Uit vooronderzoek is wel gebleken dat er een grote interesse voor is. De ingepakte dozen in de lege lokalen van de school laat merken dat ze er helemaal klaar voor zijn. Ook Richard, de directeur van de school, gaat mee. Hij zit in zijn kantoor achter de computer, een Hogeschool INHOLLAND computer die onlangs is aangekomen. Hij glundert als hij praat over Liberia. 'Ja', zegt hij, 'ik ben er klaar voor, ik kan gaan'.

Sunday, May 29, 2005

Ghana : Prijzen en aanbevelingen

Prijzen en aanbevelingen in Ghana.

See under the price table for a English summary of our recommendations for traveling in Ghana.

 Aanbevelingen:

Sammo Guesthouse, Cape Coast; goed verzorgd hotel in rustige wijk (bij Townhouse) op loopafstand van centrum en castle. Restaurant en ontbijt op dakterras met prachtig uitzicht.

English Summary: Recommendations for traveling in Ghana:

Sunday, May 29, 2005

Ghana : Forten en kastelen

De kust van Ghana heeft een lange Nederlandse geschiedenis. We gaan op bezoek in Cape Coast en Elmina en laten ons rondleiden door de forten en kastelen van deze steden. Een historische wandeling die ons de gruwelen van de slaventijd laten zien als we even plaats nemen in de dungeons achter de tralies, in een donkere krappe ruimte waar de vele slaven op elkaar gepakt zaten te wachten op hun vertrek via de 'door of no return'.

Elmina castle heeft een prachtige lokatie. Vanaf het restaurantterras, wat zich op het kasteel bevindt, hebben we een prachtig uitzicht over Fort St. Jago, het fort dat door de Nederlanders in 1660 is afgebouwd. Op deze plek op de heuvel was een kerk, gebouwd door de Portugezen. De heuvel werd in 1637 door de Nederlanders gebruikt om de Portugezen uit Elmina Castle te verjagen. Met succes. Het fort is de oudste militaire architectuur van de goudkust en daarmee uniek. Op dit moment wordt de laatste hand gelegd aan de het inrichten van de kamers. Het fort zal in de toekomst worden gebruikt als guesthouse.

Vanaf Elmina castle kijken we ook uit op de drukke haven pal naast de castle. Bootjes varen af en aan, de visnetten liggen verspreid over de smalle bootjes en de mannen zijn druk aan het werk. Achter de haven is de markt. Daar staan de vrouwen. Zij verkopen het vis.

Elmina is echt een vissersdorpje met leuke smalle straatjes die de boeiende namen dragen als 'Buiten Rust' en 'Old Dutch Cemeterystreet'. Daar moeten we even doorheen lopen. Op weg naar de begraafplaats staat een dame achter een kleine barbecue mais te grillen. Dat ziet er heerlijk uit. Op het bankje voor de begraafplaats eten we de lekkernij, onderwijl door de spijlen van het hek glurend. De Old Dutch Cemetery ligt er treurig bij. Het gras is hoog en de stenen zijn vuilzwart. We kunnen nog net wat namen lezen.

Sunday, May 22, 2005

Ghana : Terug in Bamboi

Altijd leuk om bekenden te zien, en nog leuker om Detlev weer te zien. Na een week met Irene door het Noorden te hebben gereisd, gaan we nu de reis met z'n drietjes voortzetten. Samen met Kwame, zitten Irene en Sandra aan de kant van de altijd drukke zandweg van Bamboi om Detlev te verwelkomen. Een blanke arm steekt uit een bus. JA! daar zul je hem hebben. He gezellig.....

Kwame is blij om ons allen hier weer te zien en we worden vanaf het eerste moment volledig verwend. Het eten wordt bereid op de compound waar Kwame woont met Janet en hun 5 kinderen.

De tweeling Josef en Josefien (hoe verzin je het), die ook op de compound wonen, komen ons enthousiast begroeten. We praten een jaar bij en horen van Kwame dat zijn visum voor Nederland zo goed als rond is. In de zomer zal hij drie maanden op bezoek komen. We zien David en zijn nieuwste aanwinst, een hummeltje van nog geen maand oud, Esther.

Het is een bliksembezoek en dat vinden we ergens wel spijtig, maar ja, we zijn dit keer echt op reis en hebben nog een programma af te werken. Van Bamboi, het echte dorpsleven, vertrekken Irene, Detlev en Sandra naar de kust, om daar een heel ander Ghana te leren kennen. 

Sunday, May 22, 2005

Ghana : Paleis in verval

De reden van een stop in het plaatsje Wa is een bezoek aan de Wana, de koning, die in het prachtige paleis woont. Wa is een kleine vriendelijke stad. Irene en Sandra lopen door de straatjes  op weg naar ons hotel. Anders dan in het zuiden zie je hier heel veel brommers en fietsers. Dan is als voetganger wel even wennen, het verkeer komt aan alle kanten voorbij en de brommers scheuren door de smalle straatjes. Wij lopen netjes aan de zijkant af en toe de berm in springend om een fietser of brommer te ontwijken, maar de veelvuldig aanwezige schapen zijn minder oplettend. Een arme schaap pal voor ons moet het dan ook ontzien. Onoplettend loopt het de straat over. De bromfietser kan het beest niet meer ontwijken en knalt er tegenaan. Ai, dit willen we liever niet zien, maar helaas het is hier ook realiteit. De aanstichter rijdt door, anders moet die betalen voor de schade. De schaap wordt onmiddelijk afgemaakt en gaat hoogst waarschijnlijk dezelfde avond nog de pan in.

De trekpleister van dit stadje, het paleis. Als de zon er mooi op staat lopen wij erlangs. "Wat is er gebeurd?" Het paleis......., dit is de naam niet meer waardig. De pleister is van de muren, de daken zijn ingestort, de toegangsdeur is rot. We lopen naar binnen en kijken vol ongeloof naar de puinhoop binnen het paleis. De plek waar Detlev en Sandra 8 jaar geleden op audientie zijn geweest is een gruisbende, de kamers rotten weg, wat een teleurstelling.  Aan de achterzijde van het paleis is een binnenplaats, we lopen brutaal naarbinnen en spreken een oude man aan. Een jonge vrouw vertaalt voor ons. Hij laat ons weten dat de koning 8 jaar geleden is overleden, in het jaar dat Detlev en Sandra op bezoek zijn geweest. Sindsdien is er geen opvolger geweest. Er is een strijd tussen 2 families over de troonopvolging. Half juni is er een rechterlijke uitspraak, daarna zal het paleis worden gerenoveerd. Dat is dus nog even afwachten....

Friday, May 20, 2005

Ghana : op visite in Mole en Larabanga

De wandelsafari in Mole is totaal anders dan de safari die Detlev en Sandra in Oost Afrika hebben gedaan. Het is geweldig om door de natuur te lopen. We starten om 7 uur 's ochtends en dan is het temperatuurtje nog aangenaam. Het begin van de tocht start wat teleurstellend voor ons. We gaan eerst naar een 'community village', hier wonen de medewerkers van het park met hun gezin. Het is een chaos daar, lawaai van potten en pannen, muziek en geschreeuw. We zien overal plastic zakjes liggen en papier. Treurig beeld in een natuurpark.

We gaan de natuur in, het echte parkleven bezichtigen. Al snel worden we getrakteerd op de bekende antilopen: waterbuck, bushbuck, kob. Ze zijn schichtig. We zien ze van een afstand, maar dat maakt het niet minder mooi. Het is fantastisch om hier te kunnen lopen en te weten dat er overal om je heen wilde dieren zijn, waaronder dus ook de olifanten. Daar gaan we voor en we worden niet teleurgesteld. Aan het eind van de wandeling, ruim twee uur later, als het al flink zweten is op de open stukken in het park, zien we bij de waterplas een groep van 16 olifanten. Ze zien ons ook en 1 houdt duidelijk de wacht. Er zijn twee kleintjes bij dus ze zijn beschermend. Het is een machtig gezicht en we zitten er nog geen 20 meter vanaf. We blijven zeker een half uur genieten en zijn dan verzadigd. Wat een wandeling.

Terug bij het hotel krijgen we bezoek van Abdul Kony, een jongen die we in de bus hebben ontmoet. Hij nodigt ons uit voor een ontbijt bij zijn zus in het parkdorp. Dit kunnen we niet afslaan.De yam staat klaar en wordt geserveerd met een kom pindasoep waarin we kunnen dopen. Stevig ontbijt! Verrassend is altijd dat we degene die het voedsel bereidt niet spreken. Ze brengt het eten binnen en verdwijnt. Irene en Sandra zitten met vier mannen rondom een kleine lage tafel en peuzelen het op. We worden tijdens onze aanwezigheid vermaakt met een Nigeriaanse film, zoetsappig, een soort assepoester maar dan met een moraal gericht aan de conservatieve moslimgemeenschap. Niet uithuwelijken lijkt de boodschap te zijn die op geheel eigen wijze wordt duidelijk gemaakt.

Een vriend van Abdul, Sadik, blijft in de buurt. We lopen met ons vieren het dorpje uit en stuitten ineens op een olifant. Niet het eerste wat je verwacht als je de deur uitloopt. Waanzinnig wat een beest. Hij struint hier vaker rond op zoek naar voedsel en schijnt de aanwezigheid van alle mensen niet storend te vinden. Abdul en Sadik zijn onze reisbegeleiders door het schattige dorpje Larabanga. Een dorp met 4000 inwoners waar Abdul zijn hele familie woont. Wij hoeven niet naar een hotel. Er is een slaapplaats geregeld op de familiecompound. De binnenplaats is vol met mensen, voornamelijk kinderen die ons bere interessant vinden. Een oude man zit op een zeil in het midden van de plaats met een enorme berg doppinda's om zich heen. Hier is hij de hele dag druk mee. Het is de vader van Abdul, een sterke man met een karakteristieke kop. Hij heeft alle kinderen om zich heen verzameld en straalt. De moeder van Abdul is er ook. Zij is bezig met fufu stampen, ons avondeten wordt bereid.

Een prachtkans om zo een dorp te bezichtigen. Abdul stelt ons aan iedereen voor en maakt onze wandeling door Larabanga heel speciaal. De bekende moskee wordt uiteraard niet overgeslagen. Aan het begin van het dorpje in de T-splitsing, waar de rode wegen samenkomen, is een klein barretje. Hier worden softdrinks geschonken. In het moslimdorp is bier niet aanwezig. Voor ons is het een uitvalbasis. Na iedere wandeling komen we hier terug en ontmoeten we vrienden van Abdul en Sadik. We worden al snel bekenden.

Na anderhalve dag is het tijd om te vertrekken. Om half 8 s ochtends gaat er een bus naar Wa, onze volgende bestemming. Helaas, deze is overvol en neemt ons niet mee. Dan begint het lange wachten. Elk vervoersmiddel wat voorbij komt is vol of gaat naar een andere plek. In restaurant Rising Sun worden twee megaboxen binnengedragen. Het is vandaag 11 mei en de sterfdag van Bob Marley. Dit moet gevierd worden. Vijf minuten later stuiteren we de tent uit van de herrie. Het hele dorp kan meegenieten met de overbekende Marley songs. Wij nemen plaats naast het restaurant en wachten op vervoer. Het hele dorp weet dat we naar Wa moeten en zodra er een bus, auto of vrachtwagen aankomt, springt iedereen op: Wa wa wa, schreeuwen ze in koor, geweldig lachwekkend en wij hoeven zelf niets te doen. Uiteindelijk na 4 uur hebben we geluk. Een zware truck gevuld met zakken cement gaat onze richting op. Wij klimmen achterop en nemen plaats op de zakken. Twee uur later komen er twee gebakken blondines van de truck af, wat een hitte. Maar.. we zijn weg uit het dorp.

Friday, May 20, 2005

Ghana : Voetballen in Cantonment

We zijn al een flinke tijd niet echt sportief geweest. Natuurlijk lopen we veel en vaak zelfs in de brandende zon. En ook de trekkings in the Simien Mountains (Eth) en Mount Elgon (Ugd) waren natuurijk geen kattenpis. Maar echt sporten zoals Sandra's squash en volleybal en Detlev's voetbal missen we wel een beetje. In Rwanda hebben we een keertje getennist en in Tanzania zelfs een keer gesquashed. Maar dat was het wel wat betreft de wedtrijdsport.

Melvin (NL) en Rebecca (GH) van der Pouw Kraan houden ook van sporten en van voetbal in het bijzonder. Met hen kijken we de twee jammerlijk verlopen Europese halve finales van AZ en PSV. Maar hier in Accra is er ook eindelijk de kans om zelf te voetballen. Op donderdagavond en zondagmiddag worden op het gravelveldje van de Ghana International School in Cantonment wedstrijden gespeeld.

Donderdagavond is het "Dutch evening". Een aantal Nederlandse expats speelt hier maar zoekt nog naar tegenstanders. Nou hebben Melvin, Rebecca en Detlev wel zin in. Gelukkig komen er ook nog 2 andere Ghanese jongens zodat het een lekkere wedstrijd 4 tegen 4 wordt. De wedstrijd start om half acht en dan is het al een tijdje donker hier maar de veldverlichting wordt speciaal voor ons aan gedaan.

Ondanks het tijdsstip is het toch nog steeds bijna 30 graden en is de luchtvochtigheid rond de 70%. Mijn net op Kantamanto "Obroni Wawu" aangeschafte Arsenal shirt is binnen 5 minuten volledig doorweekt. Het gravel plakt tot op kniehoogte aan de vochtige benen en ook de spiertjes werken nog niet helemaal mee. Het veld is slecht verlicht, op sommige plekken echt te donker en her en der zitten verradelijke kuiltjes en slingeren wat plastic zakjes. Eigenlijk is het geen doen maar al die heerlijk fufu moet er ook weer eens uit. Daarbij dragen de laatste e-mails uit NL over de Guus Niemeijer Cup (zie ook Uw8e over Guus) bij WVHEDW ook behoorljik bij aan de drang om zelf te voetballen. De wedstrjiden van bijna anderhalf uur zijn een behoorljike aanslag op je energie. Een litertje of twee gaat er op zijn minst wel in tijdens en na de wedstrijd.

Gelukkig zijn de wedstrijden op zondag wat minder heftig. Met 6 tegen 6 wordt het dan meer een soort multicultizomeravondmixvoetbal met deelname van een Ghanese en Zambiaanse vrouw, een Rwandees (in Cameroon shirt), twee Duitsers, een Engelsman, twee Nederlanders en 4 Ghanese mannen (tussen de 18 en 40). Eind uitslag blijkt 24 - 25 te zijn. Dat iemand dat nog bij had gehouden zeg. Detlev had er de puf in ieder geval niet voor. En voor Sandra was de wedstrijdspanning ook niet echt hoog genoeg om de hele wedstrijd geconcentreerd uit te kijken. Redelijk kapot en na een 'French Shower' drinken we lekker een Star biertje in Liquid om de wedstrijd na te bespreken.

Monday, May 16, 2005

Ghana : Met Irene naar het noorden van Ghana

Tuesday, May 10, 2005

Ghana : Terug na anderhalf jaar!

Saturday, November 20, 2004

Ghana : Reisadvies van BuZa

Sunday, November 7, 2004

Ghana : Stichting Horizon Holland

Sunday, November 7, 2004

Ghana : Kaarten van Ghana

Friday, October 8, 2004

Ghana : Sandra en Detlev in West-Afrika

Op onderstaand kaartje kun je zien welke landen we bezocht hebben. Soms alleen maar vaak met ze tweetjes.

create your own visited country map or write about it on the open travel guide

Van sommige reizen hebben we aparte sites met foto's gemaakt:

oktober-november 2003: Ghana.(alleen foto's beschikbaar; We hebben er nog geen site om heen gebouwd)

december 2002-januari 2003: Ghana (geboorte Keith, Ida en Sebastian) 

januari-februari 2002: Mali, Burkina Faso en Ghana.

maart 2001: Ghana (werkbezoek Horizon Holland).
april-mei 2000: rondreis door Ghana, Burkina Faso, Benin en Togo.
april-juni 1999: Ghana; organisatie opening nieuwe refuge CAS.
juli-augustus 1998: Sandra in Tanzania en Kenia.
oktober 1996 - april 1997: Ghana; vrijwilligerswerk CAS/ vooronderzoek afstudeerscriptie.